Proza

Op het perron staat een man. In zijn ene hand een tas, in zijn andere hand een bruine zak.
De zak is zorgvuldig dichtgevouwen.

“Hartstikke mooi,” zei ik tegen de jongen die het kaartje aan mijn fiets niette. Het betrof een klein stukje papier in de kleuren rood en wit en met een datumstempel erop - de datum van vandaag. De jongen had het keurig aan mijn stuur bevestigd.

“Hé man, ik heb een pakje voor je,” klonk een hese stem aan de andere kant van de lijn.

Het raam in het vertrek is klein en vierkant. Het zit hoog. Zo hoog dat een volwassen persoon van normale lengte er staande, op zijn tenen uitgerekt, net niet bij kan.

“Koffie, thee, frisdranken, gevulde koek!” Traag duwt hij het karretje met versnaperingen door het gangpad van de coupé.