Koolmeesje

Toen wij zaterdagochtend in de keuken aan het ontbijten waren, kwam er een koolmeisje op de leuning van het balkon zitten. Met zijn kopje een beetje schuin keek hij in de richting van de balkondeur. Na een paar tellen sprong hij van de balkonrand op de waslijn, die boven het balkon hing, pikte even in een korte broek die te drogen hing, en vloog naar het kozijn van het openstaande tuimelraampje boven de balkondeur, waar hij ging zitten en naar ons keek. Het leek alsof hij wilde mee-eten maar nog niet had besloten of hij dan op de tafel wilde zitten of liever op een stoel.

Bij ons is ontbijten een erg gezellige gebeurtenis. Wij zitten dan aan de grote keukentafel, samen met een das, een muis en sinds twee maanden ook een uil, die allemaal meegenieten van de lekkernijen die op tafel verschijnen. Bovendien hebben we op het balkon, tussen de petunia’s en de lavendelplanten, twee vogeldrinkbakjes staan die we meerdere keren per dag van vers water voorzien en waar kleine vogels zoals mussen en meesjes van komen drinken en in badderen. Met zo’n huishouden vol dieren voelde het koolmeesje ongetwijfeld dat ook hij welkom was en daar had hij gelijk in.

Net toen het meesjes aanstalten maakte om vanuit het raamkozijn de keuken in te vliegen klepperde de uil met zijn vleugels, hoogstwaarschijnlijk om zijn enthousiasme te uiten en wellicht het meesje welkom te heten, maar het meesje schrok hier zo van dat het meteen rechtsomkeert maakte en wegvloog.

Hoe spijtig we dit ook vonden, de das, de muis en de uil misschien nog wel meer dan wij, we waren het er wel over eens dat een koolmeesje niet in huis thuishoort. We hadden graag dat lieve zachte wollige vogeltje een veilig thuis willen geven, zoals ook de das, de muis en de uil hebben gekregen, maar vogeltjes horen in alle vrijheid buiten. En toen ik diezelfde middag de vogeldrinkbakjes bijvulde, hoorde ik hem in de tuin onder ons balkon zingen.


- 17 september 2019 -